معلم یار

موضوع 👈🏻 یک فنجان عشق ♦️

روی آرواره های زمان می غلتم؛انگار تکه ای ازوجودم درقعرخاموشی جامانده!اندامم را به غارت بردند غبارهایی که ادعای خاکی بودن می کردند...خودم را مرور می کنم: «دختری که برای همه مرهم بود،برای خودش درد!دختری که میان این فصل پرهیاهو گیرافتاده است.دختری که از عقربه های زمان آویزان است.» 
و من هنوز هم به انتظارنشسته ام گذرزمان را؛تابه نقطهٔ دیدار،درست همان پارک همیشگی،همان آغوش گرم،همان نیمکت تکراری برسم.به نقطهٔ پیوستن وآمیختن.به نقطه ای که خجالتم درآغوشت حل شد...
من،کنایهٔ حرف های مردم را به خودمان تشبیه می کنم؛تشبیه استعاره می شود وبرقلبت می نشیند!لبخند می زنی لبخند می زنم.اوج می گیریم ومی خندیم به سادگیِ این آدم ها! آدم هایی که عشق را گناهِ محض می دانند.آدم هایی که غم را بازیچهٔ عشق کردند.همان هایی که مجنون را به خاطرعشق سرزنش کردند!
نمی دانم چه فلسفه ای دارد این عشق که قهوهٔ تلخ را گواراتر از وجود می کندواشک های بی شماررا به لبخندی دلچسب بدل می سازد!
روی آرواره های زمان می غلتم. در چشم هایت خورشیدرا به تماشا می نشینم.خورشید غروب می کند زمانی که چشمانت درلحظهٔ وداع بارانی می شود.اشک هایت ازگونه ها فرو می چکد و رنگین کمانی سرخ،گونه ات را رنگ می بخشد.
چه پارادوکس تلخی....هستی اما نیستی!! شانه های تخیلت هنوز هم جایگاه من است،دست هایت هنوزهم دستم را می گیرد.
ازدور می بوسمت وبرایت چای می ریزم...بیا یک فنجان عشق بنوشیم تالحظهٔ حضرت مرگ...!
روی آرواره های زمان می غلتم اما دیگر تنها نیستم.تونیز همراه من برروی عقربک ها ثانیه به ثانیه می رقصی:)زمان را دوُر می زنیم.اینجا ساعت ازبامداد گذشته است. وسیندرلا به دنبال کفش خودراهیِ سرزمینِ عجایب می شود.من اما حتی اگر کفشم را هم گم کنم،بی تو پا به هیچ سرزمینی نخواهم گذاشت...
دستهایت به قلبم پیوند خورده است؛ دست هایم را رها کنی قلبم می میرد وخانهٔ کوچکی که جایگاهِ عشق توست تاریک می شود.
دوستت دارم واین زیباترین بهانه است برای سرودنِ یک شعرجدید:)
ای همیشه ماندگار از دور می بوسمت وبه امید رسیدن به تو هنوزهم روی آرواره های زمان می غلتم...